Σε μία εποχή που οι «σχολές γονέων» αυξάνονται με μεγαλύτερους ρυθμούς από ό,τι οι γεννήσεις παιδιών, αναρωτιόμαστε αν στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν το έργο των γονέων, οι ειδικοί τελικά τους αποδυνάμωσαν εντελώς και καταρράκωσαν την αυτοπεποίθησή τους.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ανατροφή των παιδιών προβάλλεται ως ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα που επιβάλλει στους γονείς να ζητούν διαρκώς συμβουλές ακόμα και για πράγματα τα οποία είναι αυτονότητα.

Οι ανταγωνιστικές κοινωνίες στις οποίες ζούμε μας παρασύρουν σε μία διαρκή σύγκριση. Παντού γύρω μας μοιάζουν να υπάρχουν οι τέλειοι γονείς έτοιμοι να μας δώσουν συμβουλές ή μία συμπονετική ματιά όταν μας βλέπουν να αγκομαχούμε στο σούπερ-μάρκετ,κρατώντας από τη μία το «κακομαθημένο» νήπιο που ουρλιάζει: «το θέλω!» και από την άλλη την επιθυμία μας να το κάνουμε να σταματήσει με μία ξεγυρισμένη σφαλιάρα. Ακόμα και στο σχολείο οι άλλοι γονείς φαίνεται ότι μεγαλώνουν μικρούς Αϊνστάιν ή μικρές Κομανέτσι –«Ο δικός μου έμαθε να διαβάζει πριν την α΄δημοτικού», «Α! Πήραμε κι άλλο μετάλλιο στους αγώνες»–, ενώ το δικό μας πλασματάκι βρέχει ακόμα το κρεβάτι του και μάλλον έχει μία σπάνια αλλεργία στα μολύβια!

Και είναι αλήθεια ότι τα παιδιά συχνά καταφέρνουν να κάνουν τους γονείς τους να αισθάνονται ανίσχυροι, αλλά αυτό δεν κάνουν και οι ειδικοί; Είναι τόσο εύκολο να εστιάσει κανείς στα λάθη των γονέων (που τις περισσότερες φορές εμπίπτουν στα όρια της φυσιολογικής διακύμανσης μιας σχέσης που στηρίζεται στο συναίσθημα), που το αποτέλεσμα είναι ο γονέας μετά την επίσκεψη του στον ειδικό να αισθάνεται αποτυχημένος ή ανεπαρκής. Οι συμβουλές των ψυχολόγων συχνά παίρνουν διαστάσεις αξιώματος που ισχύουν για κάθε παιδί, κάθε οικογένεια, κάθε συνθήκη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο γονέας να γίνεται ανασφαλής και να αμφισβητεί είτε τη δική του ικανότητα ως γονέα είτε του συντρόφου του.

Παρότι η πρόσβαση στην πληροφορία είναι απεριόριστη και άμεση, οι γονείς δυσκολεύονται πλέον να εμπιστευθούν το ένστικτό τους και εύκολα παθολογικοποιούν συμπεριφορές που είναι όμως καθ’ όλα φυσιολογικές. Το 44% των φυσιολογικών δίχρονων επιτίθεται στα μικρότερα ή μεγαλύτερα αδέρφια, το 50% τρώει ελάχιστα και μόνο συγκεκριμένες τροφές, το 70% δεν θέλει να πάει για ύπνο την ώρα που έχουν επιλέξει οι γονείς, το 83% γκρινιάζει και το 100% δεν κάθεται σχεδόν ποτέ!

Δογματικές απόψεις ειδικών: Μύθοι &Πραγματικότητα

Το παιδί που δεν θηλάζει μειοντεκτεί: το μητρικό γάλα είναι όντως ό,τι καλύτερο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί που δεν θα θηλάσει μειονεκτεί καθ’ οποιονδήποτε τρόπο.

Ο ύπνος στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς κάνει τα παιδιά εξαρτημένα: καμία επίδραση στην αυτονομία του παιδιού δεν υπάρχει από μια τέτοια κατάσταση. Αν εσάς σας βολεύει κι εκείνο το ευχαριστεί, δεν υπάρχει πρόβλημα. Να θυμάστε όμως ότι καθώς μεγαλώνει θα χρειαστείτε μεγαλύτερο κρεβάτι!

Η νυχτερινή ενούρηση σημαίνει ένταση ή ψυχολογικό τραύμα: οι παιδίατροι αντιμετωπίζουν τόσο συχνά το πρόβλημα της νυχτερινής ενούρησης που το θεωρούν
«μη πρόβλημα».

Τα παιδιά πρέπει να διαβάζουν στο γραφείο μία σταθερή ώρα: πράγματι, αυτό είναι το ιδανικό, όμως ένα δραστήριο παιδί που αγαπάει την κίνηση δεν πρόκειται ποτέ να συμμορφωθεί σε αυτή την οδηγία. Δεν υπάρχει λόγος να το πιέζουμε ή να νιώθουμε ηττημένοι. Το ουσιαστικό είναι να διαβάζει, ακόμα κι αν αυτό γίνεται πάνω στα πατίνια.

Όχι, δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου για να μεγαλώσει κανείς το παιδί του. Αυτό που χρειάζεται είναι: αγάπη, λογικές προσδοκίες, αυτοπεποίθηση και συνέπεια.

Πώς θα χάσεις τα κιλάκια των γιορτών χωρίς δίαιτα!

Σχέσεις: 3 ψέματα που λέει ο σύντροφος σου και πως να τα αντιμετωπίσεις!

Τον θέλεις; 4 πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις!