Ραγίζει καρδιές η Αποστολία Ζώη.

Η Αποστολία Ζώη συγκίνησε με την εξομολόγηση που έκανε μιλώντας στο περιοδικό page 2 για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε και το πένθος που βίωσε.

Πώς ξεπέρασες την απώλεια των γονιών σου, οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή πολύ σύντομα ο ένας με τον άλλον;

Την απώλεια τη διαχειρίζεσαι, δεν την ξεπερνάς. Την τοποθετείς κάπου αλλού, σε ένα κουτάκι της καρδιάς και του μυαλού σου, ώστε να μη χαλάει την καθημερινότητά σου, για να μπορείς να πάρεις τον δρόμο σου και να συνεχίσεις. Πριν από την απώλεια του πατέρα μου από καρκίνο, είχα περάσει έναν μεγάλο γολγοθά με τη μητέρα μου, που «έφυγε» από την ίδια αρρώστια.

Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που τα τελευταία χρόνια θερίζει. Όταν μου είπαν ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο, μούδιασε το κεφάλι μου, πάγωσε το αίμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα χάσω ακόμη έναν άνθρωπο που αγαπάω πάρα πολύ.

Με τον πατέρα μου τον τελευταίο καιρό είχαμε φτιάξει την καλύτερη δυνατή σχέση που μπορεί να έχει μπαμπάς με κόρη. Μέχρι που λέγαμε να κάνουμε μαζί υποβρύχιες καταδύσεις και του έλεγα «τι φοβάσαι; Η κόρη σου είναι πρωταθλήτρια στις καταδύσεις», έχω τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία.

Η αρρώστια ήρθε και μου πήρε αυτή την τέλεια επικοινωνία που είχα αποκτήσει πλέον με τον πατέρα μου και αυτό το θεωρώ πολύ άδικο. Μετά τις δύο απώλειες ένιωθα ότι νοσούσα και εγώ. Δεν ήμουν καθόλου καλά. Ενιωθα πολύ κουρασμένη. Δεν γινόταν να συνεχίσω έτσι, ως άρρωστη.

Και τι έκανες;

Αν συνέχιζα έτσι τη ζωή μου, θα είχα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό. Ο άνθρωπος αυτός μου ξεκαθάρισε το τοπίο. Μου είπε ότι η αρρώστια των δικών μου είναι κάτι που περπατά παράλληλα με εμένα και δεν αφορά τη δική μου ζωή. Εγώ και η οικογένειά μου είμαστε σαν δύο γραμμές τρένου, αλλά εγώ είμαι η μία γραμμή.

Αυτό ήταν πολύπλοκο ως σκέψη, αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι εγώ ως Αποστολία είχα τον δικό μου δρόμο, όπως ο πατέρας μου είχε τον δικό του κύκλο ζωής. Πλέον, όταν με ρωτούν και παίρνω χιλιάδες προσωπικά μηνύματα από ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες απώλειες, τους μιλώ ανοιχτά, απαντώ σε όλους προσωπικά και τους ζητώ να απενοχοποιηθούν και να ζητήσουν τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Αρκετοί έχουν ταμπού ακόμη με το θέμα των ψυχολόγων.

Αλλά όταν ζεις μέσα στην οικογένειά σου μια ασθένεια όπως ο καρκίνος, που ταλαιπωρεί τόσο πολύ τον άνθρωπο, πρέπει να αντλήσεις δύναμη από τον Θεό, από τους φίλους, από έναν ειδικό για να σταθείς και εσύ στα πόδια σου, να μην κουραστείς και να βοηθήσεις.

Πρέπει να δεις σε μια άσχημη κατάσταση που περνάς ότι υπάρχουν χέρια που μπορούν να σε βοηθήσουν. Να μη φτάσεις στον πάτο. Και πάντα υπάρχουν χέρια αγάπης. Απλά πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Δεν πάνε όλα τα πράγματα λάθος. Η ζωή είναι δώρο Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε με πολλή πίστη για να μας δίνει τα αγαθά του με αφθονία. Ζήτα και θα λάβεις. Και πολλή αγάπη και πολλή χαρά και πολλή ηρεμία.

Η αρρώστια των δικών σου τι σου έμαθε;

Με δίδαξε να μην κρίνω τους ανθρώπους, να είμαι επιεικής, γιατί δεν γνωρίζω κανένας τι περνά σπίτι του, τι του έχει συμβεί και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να μου πει. Το μόνο που κάνω είναι να προσεγγίζω τον κόσμο με αγάπη και η αγάπη κάνει θαύματα.

Η αγάπη ημερεύει και τα αγρίμια. Απλά, όταν καταλαβαίνω ότι δεν ταιριάζω τόσο πολύ με τον άλλον, έχουμε μια διαφορετική ζωή και φιλοσοφία -και αυτό δεν σημαίνει ότι ο άλλος είναι κακός-, τότε απομακρύνομαι.